Hayatımızın her alanında bir seçim yapmak zorunda kalıyoruz ve yaptığımız bu seçimler bazen bize birçok şeyi kaybettiriyor. Hayatı olağan akışına bırakmak ve dilediğin gibi yaşamak hepimizin istediği arzu ettiği bu olsa gerek; ancak yaşamımızın sınırları çizilmiş ve bazen ne yaptığımızı hangi yöne gittiğimizi bilmeden sürü psikolojisi ile hareket ediyoruz. Aslında bunun suçlusu bizler değiliz bizi böyle davranmaya iten nedenler.
Önemli olan kendin gibi olmak ve ne istediğini bilip hedefini ona göre belirlemek. Hedeflerimiz bizim herşeyimiz değil çünkü herkes hedefine ulaşsa dünyada mutsuz insan olmazdı. Bu yüzden herşeyimizle hedefe kitlenirsek etrafımızdaki güzellikleri görmeyebiliriz, bunun için elimizden geleni yapmak bizim için yeterli olacaktır. Hedefe giden yolda pek çok sınavla karşılıyoruz, bu sınavların hepsi bir viraj ancak emin olduğum birşey varki sınavlarda ne kadar çok strese girersek o kadar kötü bir sınav yaşıyoruz. Stresli olmamızın sebebi ya aile baskısı, ya da kendini ıspatlamak adına çevreden gelen baskılar. Bir kere herşeyden önemlisi bu hayat bizim hayatımız ve çevredikiler sizin yerinize karar veremez, çevrenizdeklerin sizin adınıza konuşmasına ne kadar çok izin verirseniz kendinizden de o kadar ödün vermiş olursunuz.
Yaptığımız her seçiş bizlere bir vazgeçiş sunuyor; bir test düşünürsek bir şıkkı işaretlemek zorundayız ve yaptığımız bu şık seçimi bize pek çok şeyi kaybettirebilir, bunu düşünmek bize çok şeyleri kaybettirir. Bunun tek suçlusu biz değiliz elbette bizi bu tarz düşünmeye iten sebepler 3 saatlik snava bir hayatı sığdırmaya çalışanlar. Peki bu hayat 3 saate sığar mı? Asla sığmaz... Üniversite sınavını kazanamamak herşey değildir, ben çevremde o kadar azimli insanlar gördüm ki üniversite okumamış ancak çok iyi yerlere gelmiş ve kendini geliştirmiş. Ve daha nicesi varki üniversite sınavını kazanmış ancak hala üniversiteye girdiği kafayla devam ediyor, kendine ekstra birşey katamamış.
Sözün özüne gelmek gerekirse, evet hayat bir sınav ama her sınav bizim hayatımız değil.
